57. Zrozumienie...

   Doszliśmy do domu Lou i Em. Bałam się tam wejść, ale nie miałam gdzie się podziać, a do cioci nie polecę w takim stanie. Nie chcę, aby to widziała.

-Mamusiu, jestem śpiąca.- poskarżyła się mała.

-Już. Za chwilę pójdziesz spać.- powiedziałam i zapukałam.

   Drzwi otworzył mi Louis.

-Meg, co ci się stało?- zapytał.

-Zayn.- odpowiedziałam.

-Co on ci zrobił?

-Zaraz ci wszystko opowiem. Mogę wejść?.- zapytałam.

-Jasne.- powiedział i wziął mnie pod rękę.

-Umiem chodzić.- zauważyłam, ale miło mi było, że się o mnie troszczył.

   Wszyscy weszliśmy do domu.

-Megan.- powiedziała wesoła Emma, ale gdy mnie zobaczyła jej mina się zmieniła.-Co się stało?- zapytała.

-Opowiem później.- spojrzałam na małą. Em chyba się domyśliła, że nie chcę mówić o tym przy małej. Ona nie musi wiedzieć, co się stało. Nie chcę, żeby tego słuchała.

-Mamusiu, spać mi się chce.- powiedziała Patty.

-Chodź.- powiedziała Emma.- Ja cię położę spać.

-Dobrze.- zgodziła się Pat.

   Obie wyszły i w salonie zostałam tylko ja i Louis.

-Uderzył cię, prawda?- zapytał Lou. Chyba musiał zauważyć w jakim jestem stanie i z tego to wywnioskował

-Tak.- powiedziałam i jeszcze bardziej zaczęłam płakać.

-Cii, wszystko dobrze.- przytulił mnie.

-No nie wiem.

-Mała usnęła.- powiedziała Emma wchodzą do salonu.

-Dzięki.- uśmiechnęłam się do niej.

-Poczekaj tylko.- moja przyjaciółka poszła do kuchni i po chwili wróciła z lodem.- Przyłóż to na policzek.- doradziła.

-Dzięki.- zrobiłam tak jak mi kazała i ból się trochę zmniejszył. Lou ponownie mnie przytulił. Chyba dlatego, że chciał mnie pocieszyć. Emma też się do mnie przytuliła. Poczułam się lepiej.

-Zayn to drań.- odezwał się jako pierwszy Louis.

-To on ci to zrobił?- zapytała Em. Przytaknęłam głową.-Biedactwo.

-Opowiedz jak to się stało.- poprosił mój przyjaciel. Zgodziłam się i zaczęłam wszystko opowiadać. Czym więcej powiedziałam, tym coraz bardziej płakałam. Ciężko mi było o tym mówić. -A to bydlak.- powiedział Louis, gdy skończyłam moją opowieść.- Zabije gnoja. Niech tylko tu przyjdzie.- wściekł się marchewa.

-Spokojnie.- próbowałam go jakoś uspokoić.

   Pasiasty zaczął chodzić po pokoju.

-Jak on mógł ci to zrobić?- zastanawiał się.

-Słuchajcie, mogłabym u was na jakiś czas zostać?- zapytałam. Chciałam jakoś zmienić temat.

-No jasne, że tak.- powiedział Louis i znów mnie przytulił.-Już nigdy nie pozwolę mu podnieść na ciebie ręki. Zrozumiałaś?

-Tak.- przytaknęłam posłusznie.

   W tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

-To on.- powiedziałam. Miałam złe przeczucie. Szukał mnie. Nie wiem, co on chce jeszcze mi zrobić. Zayn chyba nie rozumie, że już do niego nie wrócę.

-Pogadam z nim, a ty idź na górę.

-Ok.- tak zrobiłam.

   Poszłam na pierwsze piętro, i tam usiadłam na podłogę. Chciałam posłuchać, co powie Zayn.

-Ja otworzę.- powiedziała Emma i usłyszałam, jak drzwi się otwierają.

-Jest tu Megan?- usłyszałam jego pytanie. Ach, czyli rzeczywiście mnie szuka.

-Nie, nie ma jej tu.- skłamała Em.

-Teraz jej szukasz bydlaku.- do akcji włączył się marchewkowy.

-Czyli wy o wszystkim wiecie?- zapytał Malik.

-Tak. Meg mi dzwoniła i o wszystkim powiedziała. Czy ty jesteś świadomy, jak bardzo ją skrzywdziłeś?!- teraz zdenerwowała się Emma.

-Kurde, wiem.- przyznał Zayn.

-Co ty sobie wyobrażałeś?- zapytał Lou.

-Nic sobie nie wyobrażałem. To było przez przypadek.

-Dlaczego to zrobiłeś?

-Ponieważ bałem się o nią. Tak cholernie się bałem. Nie chciałem, żeby znowu coś jej się stało. Bałem się o dziecko. Chyba mnie rozumiecie?

-No właśnie, że nie.- zaprzeczyli równocześnie  Louis i Emma.

-Bardzo chciałem mieć dziecko z Megan, ponieważ boję się, że kiedyś zostanę sam.

-Przecież masz Patty.- zauważyła moja przyjaciółka.

-Dobrze wiesz, że Pat nie jest moim dzieckiem, tylko Liam’a. Boje się, że kiedyś się tego dowie i mnie opuści i zostanę sam.

-Ale przecież nie musiałeś bić Megan.- przyznał Louis.

-To było przez przypadek. Ja nie chciałem.

-Wiesz o tym, że możesz jej już nigdy nie odzyskać?- zauważyła Emma.

-Wiem o tym. Mam nadzieję, że mi to wybaczy.

-Na jej miejscu bym ci nie wybaczył. Zachowałeś się jak gnojek. Jak można zrobić to własnej żonie?- nerwy pasiastego wróciły. Bałam się, że on uderzy Zayn’a i dojdzie do bójki. Nie chcę tego. Nie chcę, żeby faceci bili się z mojego powodu. A co, jeżeli któremuś z nich coś się stanie? Nigdy sobie tego nie wybaczę.

-Wiem, że jestem gnojkiem. Coś jeszcze chcesz mi powiedzieć!- wkurzył się mój mąż. No tak, mąż. On dalej był moim mężem. Myślę jednak, że wkrótce się to zmieni.

-Pogadamy kiedy indziej.- powiedziała Emma.

   Słyszałam, jak drzwi się zamykają. Wkrótce znaleźli się przy mnie Em i Lou.

-Słyszałam waszą rozmowę.- przyznałam.

-Meg, czy ty mu to wybaczysz?- zapytał marchewa.

-Louis, ja mu nigdy tego nie wybaczę. Za bardzo mnie skrzywdził.- odpowiedziałam.

_____________________________________________________

Przepraszam, że taki krótki rozdział, ale byłam na małych wakacjach, a jak najprędzej chciałam dodać rozdział.
Tak naprawdę to miałam nigdzie nie jechać, ale jednak wyszło, że jadę. No trudno.

Co myślicie o rozdziale?
Czy Zayn dobrze postąpił? 

I jak myślicie, czy Megan mu to wszystko wybaczy? W sumie wszystko będzie zależało od Was.

Ok. A teraz coś z innej beczki ;p
Polecam tego bloga: http://4-ever-be-yourself.blogspot.com/
Serdecznie zapraszam :)

Do następnego !!!
Kocham Was.