49. Tajemnica...

   Wróciłam do domu ze szpitala. Och, jaka ja jestem szczęśliwa. Nie lubię szpitali.

-Pomóc wam w czymś? -  zapytał Niall wchodząc do salonu, gdzie właśnie kładłam wszystkie swoje bagaże. Oj, nazbierało się tego.

-Mógłbyś to zanieść? – spytałam pokazując wszystkie moje rzecz, jakie przywiozłam ze sobą.

-No jasne.- powiedział blondas. -Gdzie to zanieść?- zapytał po chwili. No tak, ja też nie byłam pewna gdzie. Niby pogodziłam się z Mailkiem, ale nie wiem, czy on mnie jeszcze chce w swoim pokoju?

-Do mojego pokoju możesz, jeżeli chcesz. – powiedział Zayn niespodziewanie. Musiał zauważyć, że nie jestem pewna.

-Ok. Do pokoju pana kochasia.- zaśmiałam się.

-Kochasia?- zapytał Zayn.

-No a jak.- po raz kolejny się zaśmiałam.

-Och, jak mi miło.- Malik stanął za mną i objął mnie w pasie.

-Nie bądź taki szczęśliwy, bo się jeszcze rozmyślę co do tego mieszkania z tobą w pokoju. - zagroziłam.

-Nie zrobiłabyś mi tego.- mówi przekonany.

-Chcesz się przekonać?- pytam ze śmiechem.

-Nie nie nie.- mówi wymachując rękami.- Nie chcę tego.

-Tak myślałam.- powiedziałam i popatrzyłam na malutką, która leżała w nosidełku.- Idę ją zanieść do pokoiku.

-Wiesz, chłopaki przygotowali pokój specjalnie dla niej.

-Co?- zapytałam. Nikt mi o tym nie mówił. Nie wiedziałam, że chłopaki urządzili pokój dla Patty.

-Chcieliśmy ci zrobić niespodziankę.- mówi Harry, który akurat zszedł do salonu.

-Dziękuję!- krzyknęłam tak, żeby każdy z chłopaków mógł to usłyszeć, ponieważ wywiało ich gdzieś do pokoi. Nawet nie przyszli się ze mną przywitać. Źli są.

-Nie ma za co.- odpowiedział loczuś za wszystkich.

-To pokażcie mi go.- poprosiłam.

-Zapraszam.- powiedział Harry i zaczyna mnie prowadzić. Zabrałam szybko małą w nosidełku i poszłam za nim. Wchodzimy na górę i w pewnym momencie Hazza otwiera jedne z drzwi. Wszyscy wchodzimy do pokoju.

-I co o nim sądzisz kochanie?- zapytał Zayn.

-Jest piękny.- cały pokój był pomalowany na zielono. Na ścianach były namalowane robaczki. Wszystko było takie kolorowe. Na podłodze leżał włochaty dywan w kolorze żółtym. W rogu stało łóżeczko przystosowane dla niemowląt. Była też mała półeczka, zapewne na ubranka.

-To ja zostawiam was samych.- powiedział Harry i wyszedł.

-Naprawdę ci się podoba?- zapytał Malik.

-Tak, jest pięknie.- potwierdzam.

-Cieszę się.

   Nagle Patty zaczęła płakać.

-Chyba jest głodna.- zauważyłam.- Muszę ją nakarmić.

-To  może zrobimy to w naszym pokoju. Tu nie ma gdzie usiąść.

-Ok.- wzięłam małą i poszliśmy do pokoju Zayn’a.

   Mulat usiadł po turecku na łóżko. Ja usiadłam zaraz za nim i wzięłam Pat na ręce. Zayn objął mnie w tali i położył swój podbródek na moje ramię.

   Zrobiłam to co każda matka niemowlęcia i zaczęłam karmić Patty.

-Cieszę się, że mi wybaczyłaś.- powiedział Malik.

-Proszę, nie wracajmy do tego.- poprosiłam. Nie chciałam znów wspominać tej całej sytuacji. Chciałam jak najszybciej o tym zapomnieć.

-Dobrze, jeżeli chcesz. Ale wiedz, że jestem strasznie szczęśliwy.

-Dobrze wiedzieć.- powiedziałam i odwróciłam głowę, żeby go pocałować.

-Może to głupio zabrzmi, ale gdybyś mi nie wybaczyłaś, to nie wiem, co bym dalej ze sobą zrobił. Nie mógłbym znaleźć innej dziewczyny.

-A dlaczego miałoby to głupio zabrzmieć?- zapytałam.

-Ponieważ boję się,  że w przyszłości zostaniesz ze mną tylko z litości.- przyznał Zayn.

-Słuchaj, jestem dorosłą kobietą i wiem, co robię. Jeżeli coś mi się nie będzie podobało, to powiem to otwarcie. Nawet nie licz na taryfę ulgową.- zaśmiałam się.

-Ciężka z ciebie babka.- dołącza do mnie Malik.

-Dlaczego ciężka?- zapytałam.

-Ponieważ wiem, że nie będzie z tobą łatwo.

-I na to się szykuj.

   Skończyłam karmić malutką i znów położyłam ją do nosidełka. Patty bardzo szybko zasnęła.

-Patrz , jak ona słodko śpi.- zauważył Zayn.

-Tak.

   Właśnie przypomniałam mi się pewna sprawa, którą muszę załatwić. Obiecałam to sobie już w szpitalu, i muszę dotrzymać słowa.

-Muszę coś jeszcze załatwić na mieście.- powiedziałam i wzięłam małą.

-A co?-zapytał Zayn. Nie mogę mu powiedzieć.

-Później ci powiem, ok?- Będę musiała coś wymyślić.

-No dobrze.- miałam szczęście, że Malik nie nalegał, bo teraz bym nic już nie wymyśliła.

   Jak najszybciej zeszłam na dół i wyszłam z domu. Bałam się, że ktoś mnie zatrzyma, a nie wiem, co bym mu powiedziała. Nikt nie może się dowiedzieć.

   Na szczęście zrobiłam sobie prawo jazdy. Mogłam jechać bez obaw. I nikt nie musiał mnie zawozić, więc obejdzie się bez świadków. Nie, żeby była to jakaś tam wielka tajemnica, ale lepiej będzie, jak nikt się nie dowie.

_______________________________________

Krótki rozdział, ponieważ było mało komentarzy.
Jak myślicie, gdzie jechała Megan???
Dowiecie się w następnym rozdziale, jeżeli oczywiście będzie. Od teraz nie dodam następnego rozdziału, dopóki nie będzie 3 komentarzy, więc musicie się postarać.

Może do następnego.