11. Niespodzianka...

   Rano obudziłam się wypoczęta. Pogoda za oknem była cudowna. Usiadłam na parapet. Zawsze lubiłam tam przesiadywać.

   Żałuję, że nie ma teraz przy mnie chłopaków. Tęsknię za nimi. Trzeba pogodzić się z życiem, które i tak nie jest idealne. Wszędzie napotykają mnie nieszczęścia. Wypadek rodziców, zamieszkanie u cioci i jeszcze ta nieszczęśliwa miłość. Dlaczego musiałam się zakochać? Przecież obiecałam sobie, że tego nie zrobię, ale ja głupia tego nie posłuchałam. Dlaczego to ja zawsze mam takiego pecha?  Zakochałam się i to jeszcze w znanej wszystkim osobie.

   Zeszłam z parapetu i w piżamie zeszłam na śniadanie.
-Cześć.- przywitałam ciocię. Była dziś w bardzo dobrym nastroju. Nie to co ja.
-Witaj kochanie.- powiedziała uśmiechnięta od ucha do ucha.
-Co mamy na śniadanie?- zapytałam.
-Tosty. Ale jeżeli nie masz ochoty, to możesz zrobić sobie coś innego.
-Nie, na tosty zawsze mam ochotę.- zaczęłam się śmiać. Usiadłam do stołu i zaczęłam jeść.- Dlaczego jesteś taka szczęśliwa?- zapytałam ciocię.
-Bo nareszcie jesteś w domu.
-Hahaha. Naprawdę?- zaczęłam się śmiać.
-No tak. Jesteś dla mnie jak córka. Martwiłam się o ciebie.
-Dzięki.
-Tęsknisz za nimi?- zapytała ciotka.
-Nawet nie wiesz jak.- byłam bliska płaczu.- Dlaczego bliskie nam osoby odchodzą?
-One nie odchodzą. Zawsze będą tutaj, w sercu. Rodzice patrzą na ciebie z nieba. Pilnują, aby nic ci
się nie stało.
-Dzięki ciociu.- przytuliłam ją.

-Może opowiedziałabyś mi coś więcej o tych chłopcach.- zaproponowała ciotka, z pewnością chciała poprawić mi humor.
-Tylko że nie mam o czym.- zesmutniałam.
-Widzę że coś cię gryzie.- zauważyła ciocia.
-No tak.- przyznałam.
-Co takiego?
-Nie ważne.-próbowałam się wybronić.
-Przecież możesz mi powiedzieć.
-Chyba się zakochałam.-wydusiłam to z siebie.
-Tak. A w kim?
-W jednym z tych chłopców.- przyznałam.
-A on o tym wie?
-Nie.- zmartwiłam się.
-Dlaczego?- ciocia znowu zadała pytanie.
-Ponieważ bałam mu się to powiedzieć. Teraz tego żałuje.
-Przecież będzie kolejna okazja.
-Tego akurat nie wiadomo.- przyznałam.-Idę do siebie.- powiedziałam gdy skończyłam jeść tosty.
-Jasne.- ruszyłam do siebie. Gdy byłam już w pokoju uruchomiłam komputer.
   Nie minęłam chwila, a  chłopcy zadzwonili do mnie na skayp. Odebrałam.
-Cześć.- powitałam ich, a dokładnie samego Zayn’a.
-Hej.- odpowiedział.
-Gdzie jest reszta?- zapytałam.
-Czekają na ciebie w salonie.
-Co?- byłam zaskoczona.
-Mamy dla ciebie niespodziankę. Ja miałem pilnować, aż będziesz aktywna na skayp’ie i do ciebie
zadzwonić.
-Aha. A więc co to za niespodzianka?- zapytałam i zastanawiałam się czy nie powiedzieć Zayn’owi
że go kocham. Nie, kiedy indziej.- wybiłam sobie ten pomysł z głowy.
-Chodź. Zaraz ci pokażę.- mulat wziął do ręki laptop i ruszył po schodach.
   Doszedł do drzwi salonu i je otworzył. Zobaczyłam przez kamerkę chłopców. Zaczęli śpiewać, a ja wybuchłam śmiechem. Oni są walnięci. Z takimi mieszkać. Po paru dniach trafiasz do wariatkowa.  

-I co, podoba ci się nasza niespodzianka?- zapytali.
-Tak, jasne.
-Dobra, a teraz na poważnie.- odezwał się Niall.
-Co się stało?- zapytałam.
-Mam dwa poważne problemy.- powiedział blondyn.
-Jakie?- przejęłam się.
-Pierwszy to ten że mieszkam z wariatami, a drugi to, to że wyjadają mi jedzenie.- wszyscy zaczęli się śmiać.
-Ej, miało byś na poważnie.- zwróciłam im uwagę.
-To jest poważne.-kolejna dawka śmiechu.
-Dobra. Teraz ja mam do ciebie Meg pytanie.- odezwał się Louis.
-Jakie?- zapytałam. Wszyscy się uspokoili.
-Czy Emma lubi piosenki miłosne?- wszyscy na niego spojrzeli.
-A dlaczego się pytasz?- zapytałam.
-A dochowasz tajemnicy?- odpowiedział pytaniem na pytanie.
-Jasne.- odpowiedziałam.
-No bo, ja się w niej zakochałem.- przyznał pasiasty.
-Raczej lubi.- odpowiedziałam mu na jego poprzednie pytanie.
-Dzięki.- w poskokach wyszedł z salonu.
-On się naprawdę w niej zakochał.- stwierdził Liam.
-No.- potwierdziłam
-Jeszcze nigdy go takiego nie widziałem.-przyznał Harry.
-Najgorsze będzie to, jeżeli Emma go nie kocha. On załamie się totalnie.- zauważył Niall.
-No też fakt.- mówił Payne.
-Miejmy nadzieję że się w nim zakochała.-pocieszył loczek.
-Tak.- przyznałam, chociaż chciało mi się śmiać. Gdyby oni wiedzieli.-Wiecie co, muszę kończyć.-
powiedziałam.
-Ok. Pa pa- pokiwali mi i się rozłączyli.
   Wstałam z krzesła i zaczęłam czytać książkę. Reszta dnia minęłam mi spokojnie, zresztą tak jak całe wakacje.

_______________________________________________________

Sorry, że taki krótki i nudny.
Jakoś nie miałam weny ;*
Obiecuję, że w następny rozdział będzie dużo ciekawszy :)
Wiele się wydarzy.
Do następnego !!!