46. Zniknięcie...

   Dziś moje urodziny. 19 lat. Jak ten czas szybko leci. Raczej ten dzień spędzę w samotności. Na razie radzimy sobie z ciocią. Mój brzuszek rośnie, ale na razie nie poznać, że jestem w ciąży. Jest na razie mały. Na szczęście.

   Wstałam i ubrałam jakieś ciuchy. Zeszłam na dół do kuchni. Ciocia robiła śniadanie. Nalałam sobie mleka i wsypałam płatki. Zaczęłam jeść. Dużo ostatnim czasem rozmawiałam z ciocią. Dziwne. Przeważnie kryłam się w swoim pokoju.

   Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.

-Ja otworzę.- powiedziałam.

-Ok.- odezwała się ciocia.

   Poszłam na przedpokoju i stanęłam przed drzwiami. Otworzyłam je, i to co zobaczyłam przeraziło mnie.

-Megan!- moja przyjaciółka i 1D rzuciło się na mnie.

-Co w tu robicie?- zapytałam. Byłam troszkę przestraszona.

-Przylecieliśmy na twoje urodziny.- odezwał się Zayn.

-Ale, ja...- nie wiedziałam co powiedzieć.- Wchodźcie.- zaprosiłam ich do środka. Zrobili to o co prosiłam. Wszyscy usiedliśmy do salonu.

-Idę, muszę z kimś porozmawiać.- powiedziała moja ciotka i wyszła z mieszkania. No tak, zostawiła mnie samą. Ona nic mi nie pomaga.

-Dlaczego przyjechaliście?- zapytałam.

-Nie możesz w urodziny być sama i chcemy nakłonić cię do powrotu.- oznajmił Niall.

-Wiele się zmieniło.- zauważyłam.

-U nas też.

-Harry ma dziewczynę i potrzebuje twoich rad.- zdradził Louis.

-Marchewa, już nie żyjesz.- zagroził mu loczek i zaczął gonić. Brakowało mi ich wygłupów.

-Jestem jedynym singlem.- poskarżył się Niall.

-Zayn, znalazłeś sobie kogoś?- zapytałam.

-A nie sorry, nie jestem jedyny.- poprawił się farbowany.

-Aha.

-Megan, wróć.- zaczęła prosić mnie moja przyjaciółka.

-To nie jest dobry pomysł.- spuściłam głowę. Emma zaczęłam mi się przyglądać.

-Możemy pogadać?- zapytała.

-Ok.- bałam się tego. Poszłyśmy do kuchni.

-Co się dzieje?- zapytała Em.

-Nic.- odpowiedziałam, jakby nigdy nic.

-Przecież widzę.- przyglądała mi się bacznie.

-Ok, ale nie mogę ci powiedzieć.- byłam bliska płaczu.

-Ale dlaczego?- usiadłyśmy przy stole, naprzeciw siebie.

-Jak to powiem to mnie znienawidzisz i chłopacy też. Jestem do niczego. Z tak prostymi rzeczami nie mogę sobie poradzić. Wymiękam jak z kimś rozmawiam. Nie mogę nawet powstrzymać łez.- zaczęłam płakać.

-Megan mi możesz wszystko powiedzieć.

-Tego chyba nie.- zauważyłam.

-Meg. Zachowam to w tajemnicy.- obiecała.

-W to wątpię.- odszczekałam. Emma wstała, usiadła obok mnie i przytuliła. 

-Spokojnie. To co teraz powiesz zostanie między nami.

-Naprawdę?- zapytałam.

-Tak. A więc co się stało?- moja przyjaciółka zadała mi pytanie.

-Jestemwciąży.- odpowiedziałam szybko. Postanowiłam powiedzieć jej całą prawdę.

-Co?- zapytała.

-Jestem w ciąży.- powtórzyłam. 

-Żartujesz, z kim?- nie uwierzyła mi.

-To nie jest ważne.- zauważyłam.

-Megan!- krzyknęła.

-Wiedziałam, że tak zareagujesz!- przyznałam.

-Dlaczego?! Coś ty zrobiła?!- zwinęłam się w kłębek.

-Jeżeli zamierzasz jeszcze coś mówić, to wyjdź!- krzyknęłam w płaczu. W kuchni zjawili się chłopcy. Musieli usłyszeć naszą kłótnię.

-Co się stało?- zapytał Louis, widząc jak obie płaczemy.

-Wyjdźcie!- krzyknęła Emma i wypchała wszystkich za drzwi kuchni, po czym je zamknęła.- Dlaczego to zrobiłaś?- zwróciła się do mnie.

-A myślisz, że chciałam?- zapytałam.

-Megan.- podeszła i mnie przytuliła.

-Nie wiem, co mam zrobić.- przyznałam.

-No już nie płaczmy.- obie się zaśmiałyśmy.- Który to?

-Drugi miesiąc.- odpowiedziałam.

-Kto jest ojcem?- nie wiedziałam czy mam odpowiedzieć na te pytanie.- Zayn?

-Nie.- zaprzeczyłam.

-A więc kto?

-No...yyy... Liam.- przyznałam.

-Co? Kto?

-Liam- powtórzyłam.

-Ale...? Jak to?- zapytała moja przyjaciółka.

-Byliśmy parą.

-Co?- Emma była jeszcze bardziej zdziwiona.

-Jak Zayn mnie zdradził to Liam. No wiesz. On zaczął się mną opiekować. Ja się w nim zakochałam no i on też. No i wiesz co się dalej działo.

-Dlaczego to ukrywaliście?

-Baliśmy się waszej reakcji.- przyznałam.

-No już, spokój. Chodź.- wyszłyśmy z kuchni. Wszyscy chłopcy siedzieli pod drzwiami. Gdy wyszłam popatrzyli na mnie. Chyba usłyszeli całą rozmowę.

-Zwykła dziwka.- powiedział Zayn i pospiesznie wyszedł z domu. Popatrzałam na resztę chłopaków.

-Proszę, ktoś jeszcze?- zapytałam. Wszyscy milczeli. Nic nie powiedzieli, tylko mnie przytulili. 

-Wszystko będzie dobrze.- wyszeptał mi do ucha Niall.

-Dzięki.- odpowiedziałam. A może jednak życie ma sens.- A co z Zayn'em?

-Przejdzie mu.-powiedział Harry. Wszyscy usiedliśmy na kanapę.

-Mogliście nam powiedzieć.- zauważył Louis.

-Baliśmy się.- przyznałam.
-Nie było czego.
-Wiem, ale...- zaczęłam.
-Nie mówmy już o tym.- zarządził blondas.
-Ok.- kamień spadł mi z serca. Myślałam, że będzie dużo gorzej. Dopiero teraz zrozumiałam, że mam wspaniałych przyjaciół. Zawsze mogę na nich liczyć. No nie na wszystkich. Zaczęłam martwić się o Zayn'a. Nie wiadomo, gdzie poszedł, gdzie teraz jest i co się z nim dzieje. Zaczęliśmy wszyscy rozmawiać. Minęło chyba z pół godziny. Martwiłam się o Zayn'a. Gdzieś zniknął.
-Martwię się o Zayn'a.- przyznałam.
-No, długo już nie wraca.- zauważyła Emma.
-Martwię się o niego.- powtórzyłam.
-Ja też.- przyznał mi rację Harry.
-Szukamy go?- zapytałam.
-Tak. 
-Mam nadzieję, że wszystko w porządku.- naprawdę się bałam o niego. Był w Polsce tylko raz, a co jeśli się zgubił?
   Nagle ktoś wszedł do domu...

____________________________________________________

Ok, może nie było 5 komentarzy, ale pomyślałam, że dodam kolejny rozdział. Nudziło mi się i już go napisałam, więc od razu go dodaję. Cieszycie się?
Tak, wiem tan rozdział jest jakiś dziwny, bynajmniej mi się tak wydaję.
Co myślicie, o tym, jak się wydarzenia potoczyły?
Ja sama nie wiem :(
Piszcie swoje opinie.

Następny rozdział dodam szybciej, jak będzie 6 komentarzy :)

Do następnego.
Kocham Was :)